Czy młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów to częsta choroba? Chorobowość MIZS wynosi 14,8 – 114,4/100 000, a zachorowalność - 5 – 20/ 100 tys. w populacji dziecięcej różnych krajów, jednak w różnych regionach świata częstość występowania poszczególnych postaci MIZS jest zróżnicowana.
Ekspert medyczny artykułu Nowe publikacje хCała zawartość iLive jest sprawdzana medycznie lub sprawdzana pod względem faktycznym, aby zapewnić jak największą dokładność faktyczną. Mamy ścisłe wytyczne dotyczące pozyskiwania i tylko linki do renomowanych serwisów medialnych, akademickich instytucji badawczych i, o ile to możliwe, recenzowanych badań medycznych. Zauważ, że liczby w nawiasach ([1], [2] itd.) Są linkami do tych badań, które można kliknąć. Jeśli uważasz, że któraś z naszych treści jest niedokładna, nieaktualna lub w inny sposób wątpliwa, wybierz ją i naciśnij Ctrl + Enter. Młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów (JRA) - artretyzm o nieznanej przyczynie, trwający dłużej niż 6 tygodni, rozwijający się u dzieci w wieku poniżej 16 lat z wyłączeniem innej patologii stawów. W zależności od klasyfikacji typu choroba ma następujące nazwy: młodzieńcze zapalenie stawów (ICD-10), młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów (Ilar), młodzieńcze przewlekłe zapalenie stawów (skali EULAR), młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów (ACR). Kod ICD-10M08. Młodzieńcze zapalenie Młodzieńcze (młodzieńcze) reumatoidalne zapalenie stawów (sero-dodatnie lub seronegatywne). Młodzieńcze zapalenie stawów Młodzieńcze (młodzieńcze) zapalenie stawów z układowym Młodzieńcze (młodzieńcze) zapalenie wielostawowe (seronegatywne). Pauziarticular Juvenile Inne młodzieńcze zapalenie Młodzieńcze zapalenie stawów, nieokreślone. Epidemiologia młodzieńczego przewlekłego zapalenia stawów Młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów jest jedną z najczęstszych i najbardziej upośledzających chorób reumatycznych występujących u dzieci. Częstość występowania młodzieńczego reumatoidalnego zapalenia stawów wynosi od 2 do 16 osób na 100 000 dzieci w wieku poniżej 16 lat. Częstość występowania młodzieńczego reumatoidalnego zapalenia stawów waha się od 0,05 do 0,6% w różnych krajach. Na reumatoidalne zapalenie stawów często wpływają dziewczęta. Śmiertelność wynosi 0,5-1%. U młodzieży jest nieszczęśliwego sytuacja na reumatoidalne zapalenie stawów, jego częstość występowania jest na 100 000 116,4 (dzieci w wieku poniżej 14 - 45,8 na 100 000), a z pierwotnej choroby - 28,3 za 100 000 (dzieci do 14 roku - 12,6 na 100 000). [1], [2], [3], [4], [5], [6], [7], [8] Przyczyny młodzieńczego przewlekłego zapalenia stawów Po raz pierwszy młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów zostało opisane pod koniec ubiegłego wieku przez dwóch dobrze znanych pediatrów: Anglika Stille i Francuza Schaffara. W ciągu następnych dziesięcioleci w literaturze choroba ta była określana jako choroba Still-Shaffar. Symptomokompleks choroby obejmował: symetryczne uszkodzenie stawów, powstawanie deformacji, przykurczów i zesztywnienia w nich; rozwój niedokrwistości, powiększonych węzłów chłonnych, wątroby i śledziony, czasami gorączka gorączka i zapalenie osierdzia. Następnie, w latach 30-40 ubiegłego wieku, liczne obserwacje i opisy syndromu zespołu ujawniły wiele wspólnego między reumatoidalnym zapaleniem stawów u dorosłych i dzieci, zarówno w objawach klinicznych, jak iw naturze przebiegu choroby. Jednak reumatoidalne zapalenie stawów u dzieci różniło się także od choroby o tej samej nazwie u dorosłych. W związku z tym w 1946 r. Dwóch amerykańskich badaczy Koss i Boots zaproponowało termin "młodzieńcze (młodzieńcze) reumatoidalne zapalenie stawów". Nosologiczna izolacja młodzieńczego reumatoidalnego zapalenia stawów i reumatoidalnego zapalenia stawów dorosłych została następnie potwierdzona w badaniach immunogenetycznych. Co wywołuje młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów? [9], [10], [11], [12], [13], [14] Patogeneza młodzieńczego przewlekłego zapalenia stawów W ostatnich latach intensywnie badano patogenezę młodzieńczego reumatoidalnego zapalenia stawów. Rozwój choroby opiera się na aktywacji odporności zarówno komórkowej, jak i humoralnej. Patogeneza młodzieńczego przewlekłego zapalenia stawów Objawy młodzieńczego przewlekłego zapalenia stawów Głównym objawem klinicznym choroby jest artretyzm. Patologiczne zmiany w stawie charakteryzują się bólem, obrzękiem, deformacjami i ograniczeniem ruchów, wzrostem temperatury skóry nad stawami. Dzieci najczęściej dotykają duże i średnie stawy, w szczególności kolano, kostki, nadgarstki, łokcie, biodra, rzadziej - małe stawy ręki. Typowe młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów jest pokonanie szyjnego odcinka kręgosłupa i stawów szczęki czasowy, co prowadzi do niedorozwoju dolnej, a w niektórych wypadkach, górna szczęka i tworzenia tak zwanych „szczęk ptaka”. Objawy młodzieńczego przewlekłego zapalenia stawów Gdzie boli? Co Cię dręczy? Klasyfikacja młodzieńczego przewlekłego zapalenia stawów Wykorzystuje trzy klasyfikacje choroby: klasyfikacji młodzieńczym reumatoidalnym zapaleniem stawów, American College of Rheumatology (ACR), klasyfikacja młodzieńczego przewlekłego zapalenia stawów Europejskiego League Against Rheumatism (EULAR), klasyfikacji młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów Międzynarodowej Ligi Stowarzyszeń Rheumatology (Ilar). Klasyfikacja młodzieńczego przewlekłego zapalenia stawów [15], [16], [17], [18], [19], [20] Diagnoza młodzieńczego przewlekłego zapalenia stawów W rozwiązaniu układu, młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów często wykazują leukocytozę (do 30-50 tysięcy. Leukocyty) z neutrofilów przesuwa się w lewo (25-30% leukocytów skrobią, czasami nawet mielocytów), zwiększenie ESR do 50-80 mm / h, anemia, thrombocytoza hypochromic , wzrost stężenia białka C-reaktywnego, IgM i IgG w surowicy. Diagnoza młodzieńczego przewlekłego zapalenia stawów [21], [22] Co trzeba zbadać? Jak zbadać? Jakie testy są potrzebne? Z kim się skontaktować? Cele leczenia młodzieńczego przewlekłego zapalenia stawów Tłumienie aktywności zapalnej i immunologicznej procesu. Kupirovanie ogólnoustrojowe objawy i zespół stawowy. Zachowanie zdolności funkcjonalnej stawów. Zapobieganie lub spowalnianie niszczenia stawów, niepełnosprawność pacjentów. Osiągnięcie remisji. Poprawa jakości życia pacjentów. Minimalizowanie skutków ubocznych terapii. Leczenie młodzieńczego przewlekłego zapalenia stawów Więcej informacji o leczeniu Leki Zapobieganie młodzieńczemu przewlekłemu zapaleniu stawów Ze względu na fakt, że etiologia młodzieńczego reumatoidalnego zapalenia stawów nie jest znana, nie przeprowadza się podstawowej prewencji. Prognoza W przypadku układowej postaci młodzieńczego reumatoidalnego zapalenia stawów u 40-50% dzieci rokowanie jest korzystne, dlatego może dojść do remisji trwającej od kilku miesięcy do kilku lat. Jednak zaostrzenie choroby może rozwinąć się wiele lat po ciągłej remisji. U jednej trzeciej pacjentów stale obserwuje się powtarzający się przebieg choroby. Najbardziej niekorzystne rokowanie u dzieci z uporczywą gorączką, trombocytozą, przedłużoną terapią kortykosteroidami. U 50% pacjentów rozwija się ciężki niszczycielski artretyzm, 20% ma amyloidozę w wieku dorosłym, a 65% ma ciężką niewydolność czynnościową. Wszystkie dzieci z wczesnym debiutem wielostawowego seronegatywnego młodzieńczego zapalenia stawów mają niekorzystne rokowanie. U nastolatków z seropozytywnym zapaleniem wielostawowym istnieje wysokie ryzyko rozwoju ciężkiego niszczycielskiego zapalenia stawów, niepełnosprawności w zależności od stanu układu mięśniowo-szkieletowego. U 40% pacjentów z zapaleniem małżowłosego z wczesnym początkiem powstaje destrukcyjne symetryczne zapalenie wielostawowe. U pacjentów z późnym początkiem choroba może przekształcić się w zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa. 15% pacjentów z zapaleniem błony naczyniowej może rozwinąć ślepotę. Wzrost poziomu białka C-reaktywnego, IgA, IgM, IgG jest wiarygodnym znakiem niekorzystnego rokowania rozwoju uszkodzenia stawów i wtórnej amyloidozy. Śmiertelność w młodzieńczym zapaleniu stawów jest niska. Większość zgonów wiąże się z rozwojem amyloidozy lub powikłaniami infekcyjnymi u pacjentów z układową postacią młodzieńczego reumatoidalnego zapalenia stawów, często wynikającego z długotrwałego leczenia glikokortykosteroidami. W amyloidozie wtórnej rokowanie zależy od możliwości i powodzenia leczenia choroby podstawowej. [23] Translation Disclaimer: The original language of this article is Russian. For the convenience of users of the iLive portal who do not speak Russian, this article has been translated into the current language, but has not yet been verified by a native speaker who has the necessary qualifications for this. In this regard, we warn you that the translation of this article may be incorrect, may contain lexical, syntactic and grammatical errors.Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów to bardzo częste schorzenie występujące u dzieci poniżej 16 roku życia. Rocznie na tą przypadłość choruje około kilku tysięcy dzieci w Polsce. Wydawać by się mogło, że zapalenie stawów jest chorobą osób starszych. Jednak czas uszkodzenia powstającego na wskutek choroby
Lecze się na mizs, mam 23 lata. Miałam remisje w wieku 18-22 lata, po urodzeniu dziecka wszystko wrocilo. Reumatolog wdrożyła u mnie sulfasalazin 2x2, metypred 8mg i biofenac. Kiedy tylko zeszlam z metypredu kolano stalo się pelne płynu. Ostatnio obudził mnie okropny bol łydki(pod tym kolanem), nie mogłam stanąć na nogę. Zauwazylam, ze moje kolano wróciło do normalnych rozmiarów za to lydka jest bolesna i opuchnieta, a kostka opuchniętą i sprawia wrażenie gumowej. Co to może oznaczać? Dziękuje KOBIETA, 23 LAT ponad rok temu Reumatologia Ból kolana Leki Noga Zapalenie stawów Reumatoidalne zapalenie stawów jako choroba ogólnoustrojowa Lek. Aleksandra Witkowska Lekarz medycyny rodzinnej, Warszawa 82 poziom zaufania Wskazane badanie w kierunku zmian zakrzepowych 0 redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Młodzieńcze Idiopatyczne Zapalenie Stawów a remisje – odpowiada Lek. Konstanty Dąbski Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów i zesztywniające zapalenie stawów kregosłupa – odpowiada Lek. Krzysztof Szmyt Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów a leczenie biologiczne – odpowiada Aleksander Ropielewski Obrzęk i rwący ból kolana – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Leczenie biologiczne zapalenia stawów – odpowiada Lek. Małgorzata Horbaczewska Jakie zagrożenia niesie ze sobą operacja na łuszczycowe zapalenie stawów? – odpowiada Aleksander Ropielewski Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów u dziecka – odpowiada Ból w nodze nad stawem kolanowym – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Jak obecnie leczy się łuszczycowe zapalenie stawów? – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Ból nogi u 4-letniego dziecka – odpowiada Lek. Tomasz Kowalczyk artykuły Ciężkie nogi latem. Nie tylko z powodu gorąca Uczucie ciężkości nóg doskwiera nam szczególnie la Buty przy łuszczycowym zapaleniu stawów Łuszczycowe zapalenie stawów może dotknąć każdej p Stan zapalny kolana Stan zapalny kolana przeszkadza w wykonywaniu codz
MIZS, czyli młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów, jest chorobą przewlekłą. Charakteryzuje się bólem, obrzękiem i ograniczeniem ruchomości. Tę jednostkę chorobową nazywa się młodzieńczą, ponieważ pojawia się ona przed 16 rokiem życia i idiopatyczną, gdyż jej przyczyny nie są znane. MIZS to choroba rzadka. Występuje u 1-2 dzieci na 1000. Opis MIZS Uważa się, że chroniczne zapalenie stawów jest nieprawidłową odpowiedzią układu odpornościowego, który traci zdolność do rozpoznawania komórek ,,własnych” i ,,obcych”, dlatego też nosi miano choroby immunologicznej, atakującej błonę maziową znajdującą się wewnątrz wyściółki torebki stawowej. W zapaleniu stawów staje się znacznie grubsza, wypełnia się komórkami i tkankami zapalnymi, produkując zwiększoną ilość płynu maziowego wewnątrz stawu. Powoduje to obrzęk, ból i ograniczenie ruchomości. Charakterystyczną cechą zapalenia stawu jest jego sztywność po dłuższym czasie spoczynku. Najczęściej występuje rano. Zdarza się, iż dziecko próbuje ograniczyć ból poprzez trzymanie stawu w pozycji wpół zgiętej. Prowadzi to jednak do wystąpienia przykurczu mięśni i ściegien oraz do deformacji. Nieleczony MIZS może uszkodzić staw powodując ubytki w chrząstce i kości. MIZS posiada kilka postaci ze względu na liczbę zajętych stawów oraz występowanie innych objawów tj. gorączka, wysypka. Wówczas można mówić o: MIZS wielostawowym, nieliczno stawowym, łuszczycowym zapaleniu stawów, zapaleniem stawów związanych z zapaleniem przyczepów ścięgnistych.
ZAPALENIE STAWÓW OB: najświeższe informacje, zdjęcia, video o ZAPALENIE STAWÓW OB; Reumatoidalne zapalenie stawów
Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów najczęściej występuje u dzieci i młodzieży do 16. roku życia. Objawia się bólem i obrzękiem w stawie, co skutkuje jego ograniczoną ruchomością. Ważne jest szybkie wdrożenie leczenia, które zapobiega trwałym uszkodzeniom stawów, a także uśmierzy ból. Jakie są sposoby leczenia młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów? Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów - MIZS (ang. Juvenile idiopathic arthritis, JIA) jest terminem używanym do określenia grupy chorób wywołujących przewlekłe zapalenie stawów (trwające minimum 6 tygodni) u dzieci do 16. roku życia. Obecnie nie używa się już określeń młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów oraz młodzieńcze przewlekłe zapalenie stawów. MIZS łączy te dwie nazwy i podkreśla nieznane tło choroby. Najbardziej charakterystycznymi objawami MIZS są obrzęk, sztywność i ból stawów. Choroba ta przebiega z okresami zaostrzeń i remisji. W oparciu o następujące cechy wyróżniamy sześć podtypów MIZS: liczbę zajętych przez chorobę stawów (w momencie diagnozy oraz w trakcie postępowania choroby); wiek w momencie wykrycia choroby; objawy towarzyszące jak np. gorączka, słabe przybieranie na wadze, zapalenie tęczówki, powiększenie węzłów chłonnych; wyniki badań laboratoryjnych jak np. liczba czerwonych krwinek, obecność lub brak czynnika reumatoidalnego lub przeciwciał przeciwjądrowych. MIZS pojawia się u dziewczynek najczęściej pomiędzy 1. a 3. rokiem życia, u chłopców pomiędzy 8. a 10. rokiem życia. Dziewczynki chorują dwa razy częściej niż chłopcy. Liczba nowych zachorowań waha się pomiędzy 3 a 14 przypadków na 100 tysięcy dzieci na rok. Celem leczenia młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów jest zapobieganie powstawaniu trwałych uszkodzeń stawów, przywrócenie dziecku odpowiedniej sprawności ruchowej oraz kontrola bólu. Zobacz: Infekcyjne zapalenie stawów Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów - przyczyny Konkretna przyczyna powstawania MIZS pozostaje nieznana. Wiemy, że młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów jest chorobą autoimmunologiczną, czyli taką, w której układ immunologiczny, w wyniku nieznanego nam defektu, atakuje tkanki własnego organizmu. W przypadku MIZS komórki układu odpornościowego atakują elementy stawów. Sugeruje się, że u podłoża MIZS leżą zarówno mutacje genetyczne (mogą to potwierdzać badania prowadzone na bliźniętach monozygotycznych), jak i ekspozycja na niektóre czynniki środowiskowe (wirusy, bakterie, dym tytoniowy). Możliwe, że niektóre mutacje genetyczne czynią pacjenta bardziej podatnym na określone czynniki środowiskowe, które po dostaniu się do organizmu, wywołują zaburzenia w układzie immunologicznym. Znanymi czynnikami ryzyka młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów są: płeć – dziewczynki chorują na MIZS częściej niż chłopcy; rasa – MIZS dotyka częściej dzieci rasy białej niż czarnej lub pochodzenia azjatyckiego. Niestety nie potrafimy zapobiegać rozwijaniu się MIZS gdyż nie znamy dokładnie czynników i mechanizmów wywołujących chorobę. Przeczytaj: Łuszczycowe zapalenie stawów Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów - objawy Najczęściej występującymi objawami MIZS są: Ból stawów – należy pamiętać, że dziecko nie zawsze powie, że je cokolwiek boli. Dlatego tak ważna jest obserwacja pociechy. Ból stawu może manifestować się np. utykaniem lub niechęcią do poruszania kończyną. Obrzęk stawu – może ale nie musi być symetryczny (obejmujący np. oba stawy kolanowe). Sztywność w stawie – szczególnie widoczna po wstaniu rano lub po drzemce w ciągu dnia. Ruchy dziecka mogą wydawać się niezdarne. Jeśli rodzic zauważy, że u dziecka pojawił się którykolwiek z powyższych objawów i nie ustępuje on w ciągu kilku najbliższych dni, należy zgłosić się do lekarza. Jeśli powyższym objawom towarzyszy gorączka, należy bezzwłocznie udać się do lekarza. Wyróżniamy sześć typów MIZS, z czego najczęściej występują trzy z nich: 1. MIZS z zajęciem nielicznych stawów (40% wszystkich postaci MIZS) – dotyka w sumie mniej niż pięciu stawów w ciągu pierwszych sześciu miesięcy choroby. Może wystąpić w każdym wieku pomiędzy okresem kiedy dziecko zaczyna chodzić a momentem osiągnięcia wieku szkolnego. Zajęte są niesymetryczne stawy, najczęściej kolanowy. Z objawów na pierwszy plan wysuwa się poranna sztywność oraz obrzęk stawu, ból nie jest aż tak nasilony jak w innych typach MIZS. Nie występują objawy ogólne jak np. gorączka. W tym typie MIZS dochodzi często do zapalenia tęczówki, dlatego do 18. roku życia dziecko powinno przechodzić regularne badania u okulisty, z uwzględnieniem badania w lampie szczelinowej. 2. MIZS o początku wielostawowym (35% wszystkich postaci MIZS) - dotyka w sumie pięciu lub więcej stawów w ciągu pierwszych sześciu miesięcy choroby. Objawy dotyczą przede wszystkim stawów, nie obserwuje się objawów ogólnych jak np. gorączka. MIZS o początku wielostawowym może mieć dwie formy – seropozytywną i seronegatywną. Postać seropozytywna (15%) dotyka przede wszystkim nastoletnich dziewcząt. Zajęte są symetryczne, małe stawy, w obu ręką i/lub stopach. Ta forma MIZS najbardziej przypomina reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) u dorosłych. Postać seronegatywna (20%) dotyka młodszych dzieci, zajmuje symetrycznie lub niesymetrycznie duże stawy (kolanowy, łokciowy). 3. MIZS o początku uogólnionym – (10-20% wszystkich postaci MIZS) – dawniej nazywany chorobą Stilla. Ten typ choroby charakterystyczny jest dla wieku rozwojowego. Na tą postać MIZS chłopcy zapadają równie często co dziewczęta. Zajęta jest różna liczba stawów, częściej duże położone obwodowo. Najbardziej charakterystycznym objawem jest bardzo wysoka gorączka, na przemian obniżająca się i narastająca w ciągu doby (tzw. „uszy królika”). Towarzyszy jej wysypka koloru łososiowego (różowatego), lokalizująca się na kończynach i tułowiu, powiększenie węzłów chłonnych, wątroby i śledziony. W tym typie MIZS może dojść do zapalenia osierdzia lub opłucnej, co utrudnia pracę płuc lub serca i może zagrażać życiu. Dowiedz się: Reumatoidalne zapalenie stawów Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów - wizyta u lekarza W przypadku jeśli u dziecka pojawią się objawy jak np. obrzęk, sztywność i ból stawu, rodzic powinien zgłosić się z pociechą do lekarza rodzinnego lub pediatry. Ten, jeśli będzie podejrzewał u dziecka MIZS, powinien skierować je do reumatologa w celu przeprowadzania dalszej diagnostyki oraz włączenia odpowiedniego leczenia. Przed pierwszą wizytą u lekarza warto przygotować sobie następujące rzeczy: listę objawów występujących u dziecka, które niepokoją rodziców (kiedy wystąpiły, jak długo się utrzymują, czy coś powoduje ich zaostrzanie się lub ustępowanie); listę zażywanych przez dziecko leków; listę chorób na jakie dziecko jest aktualnie leczone; listę nurtujących pytań odnośnie choroby - rodzice nie powinni się bać i wstydzić zadawać lekarzowi pytań. Podczas wizyty służy on swoją wiedzą najlepiej jak potrafi. Przykładowe pytania jakie warto zadać lekarzowi w związku z MIZS to: W jaki sposób można diagnozować i leczyć MIZS? Jakie jest ryzyko ewentualnych powikłań choroby i jakie mogą one być? Jak często i do kogo należy zgłaszać się do kontroli? Czy MIZS jest chorobą uleczalną? Podczas pierwszej wizyty u specjalisty, lekarz przeprowadzi z rodzicami wywiad lekarski odnośnie problemów zdrowotnych dziecka oraz pełne badanie fizykalne ich pociechy. Postawienie diagnozy MIZS nie jest rzeczą prostą, gdyż ból i obrzęk stawu mogą być spowodowane wieloma czynnikami. Nie istnieje jedno badanie, za pomocą którego da się stwierdzić MIZS. U dzieci z podejrzeniem młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów wykonuje się cały szereg badań, aby wykluczyć inne choroby mogące dawać podobne objawy. Przeczytaj rówież: Martwice jałowe kości Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów - badania Badania wykonywane przy podejrzeniu MIZS uwzględniają: laboratoryjne (wykonywane na pobranej od dziecka próbce krwi): OB (szybkość opadania erytrocytów) i CRP – są wskaźnikami stanu zapalnego. Im wyższy otrzymany wynik, tym większy proces zapalny toczy się w organizmie. Służą między innymi do określenia typu MIZS; obecność przeciwciał przeciwjądrowych i czynnika reumatoidalnego – pomagają określić typ MIZS; wskaźniki funkcji nerek i wątroby (jak np. mocznik, kreatynina, enzymy wątrobowe). 2. Badania obrazowe – wykonuje się przede wszystkim zdjęcia RTG stawów w celu wykluczenia innych przyczyn występujących objawów (np. złamań, guzów, infekcji, zaburzeń rozwojowych), określenia stopnia uszkodzenia stawu oraz okresowego monitorowania aktywność choroby. 3. Badanie płynu stawowego – płyn pobiera się ze stawu za pomocą strzykawki z igłą. Płyn ocenia się między innymi pod kątem obecności drobnoustrojów, tak aby wykluczyć zakaźne tło choroby. 4. Badanie okulistyczne w lampie szczelinowej – wykonuje się w celu potwierdzenia bądź wykluczenia zapalenia tęczówki, które może towarzyszyć niektórym postaciom MIZS. Leczenie młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów Celem leczenia młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów jest zapobieganie powstawaniu trwałych uszkodzeń stawów, przywrócenie dziecku odpowiedniej sprawności ruchowej oraz kontrola bólu, tak aby dziecko mogło normalnie rozwijać się, bawić i żyć z rówieśnikami. W leczeniu MIZS stosuje się farmakoterapię, fizjoterapię, edukację, a w niektórych przypadkach również leczenie chirurgiczne. Farmakoterapia Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) oraz glikokortykosteroidy (GKS) są głównymi lekami w terapii MIZS. Wszystkie leki należy stosować według wskazań lekarza! Leki stosowane w terapii MIZS to: NLPZ – jak np. ibuprofen, naproksen, indometacyna, meloksykam. Działają przeciwbólowo oraz zmniejszają obrzęk. Przyjmowane doustnie w formie tabletek lub płynu. U części chorych zastosowanie NLPZ wystarcza by objawy MIZS ustąpiły. Glikokortykosteroidy – np. prednizon. Hamują proces zapalny, a co za tym idzie, postęp choroby. Mogą być podawane doustnie lub w zastrzykach dostawowych. Nie powinny być jednak stosowane długoterminowo, gdyż mogą hamować wzrastanie dziecka i prowadzić do rozwinięcia się osteoporozy. Po długoterminowym stosowaniu, GKS należy odstawiać stopniowo, cały czas pod kontrolą lekarza. Nagłe przerwanie przyjmowania GKS może być fatalne w skutkach. Leki modyfikujące przebieg choroby (LMPCh) – służą do spowolnienia lub zatrzymania postępu choroby. Mogą być stosowane w pojedynkę lub w połączeniu z NLPZ. Typowe LMPCh stosowane w terapii młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów to metotreksat, sulfasalazyna, leflunomid. Blokery TNF-alfa – jak np. etanercept, infliksimab. Są bardzo skuteczne w niektórych postaciach MIZS. Sprawnie i na długi czas wprowadzają chorobę w remisję. W dużej mierze są jeszcze na etapie badań klinicznych i dlatego nie są stosowane rutynowo u wszystkich pacjentów. Dobór leku zależy od postaci i zaawansowania choroby u dziecka. Należy pamiętać, że przyjmowanie wyżej wymienionych leków może wiązać się z wystąpieniem konkretnych skutków ubocznych. Ogólnie można określić, że im „silniejszy” lek, tym poważniejsze mogą być jego skutki uboczne. „Siła” powyższych leków rośnie w kierunku od NLPZ do blokerów TNF-alfa. Sprawdź jakie są metody: Leczenia bólu Fizjoterapia W celu ustalenia dla dziecka odpowiedniego planu ćwiczeń należy skonsultować się z lekarzem oraz fizjoterapeutą. Celem fizjoterapii jest kontrola i zmniejszenie bólu oraz zachowanie jak największej ruchomości w stawach. Można to osiągnąć poprzez odpowiednio dobraną kombinację ćwiczeń połączoną w razie potrzeby z używaniem np. usztywniaczy, które odciążają i utrzymują stawy w odpowiednim ułożeniu. Edukacja Bardzo ważne jest, aby nauczyć dziecko rozwiązywać problemy płynące z pewnych fizycznych ograniczeń, mogących powstawać w przebiegu choroby, tak aby w przyszłości samo mogło sobie z nimi radzić. Warto również zaszczepić w dziecku zdrowy styl życia, co również pomaga w walce z MIZS. Leczenie chirurgiczne W niektórych przypadkach MIZS konieczna może okazać się chirurgiczna korekcja ułożenia stawu bądź źle rosnącej kości. Lekarzem odpowiedzialnym za chirurgiczne leczenie problemów kostno-stawowych jest chirurg ortopeda. U dzieci z bardzo zaawansowanymi postaciami MIZS, u których nie udało się wprowadzić choroby w remisję za pomocą dostępnych leków, można wykonać przeszczep komórek macierzystych. Pomaga to przywrócić „równowagę immunologiczną” w organizmie. U ponad połowy dzieci, po przeszczepie komórek macierzystych, udało uzyskać się remisję choroby. U pozostałych choroba przeszła w postać łagodniejszą. Wytyczne co do przeszczepu komórek macierzystych u chorych z MIZS są cały czas uaktualniane. Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów - powikłania Zarówno sama choroba jak i leki używane w terapii MIZS mogą powodować pewne powikłania. Dlatego tak istotne jest, aby rodzice uważne obserwowali swoją pociechę i regularnie zgłaszali się z nią na badania kontrolne. Powikłania MIZS lub stosowanych leków to między innymi: Problemy z oczami – niektóre postaci MIZS mogą powodować zapalenie tęczówki, które nieleczone, może prowadzić nawet od utraty wzroku. Tak samo stosowane w leczeniu MIZS glikokortykosteroidy mogą powodować zaćmę. Dlatego tak ważne są regularne badania u okulisty, z uwzględnieniem badania w lampie szczelinowej. Zaburzenia wzrastania – zarówno MIZS, jak i stosowane w jego leczeniu preparaty, mogą zaburzać u dziecka proces wzrastania. Rodzice powinni uważne obserwować swoją pociechę, regularnie uzupełniać książeczkę zdrowia dziecka (siatki centylowe) i zgłosić się do lekarza jeśli zauważą, że dziecko zaczyna rosnąć wolniej niż powinno. Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów - jak sobie radzić z chorobą? Jako, że choroba dziecka nie ogranicza się wyłącznie do niego samego, ale dotyka całej rodziny, rodzice powinni pamiętać o poniższych wskazówkach: Dziecko ma prawo być złe, że choruje. Należy pozwolić dziecku otwarcie wyrażać tą złość. Dziecko musi wiedzieć, że choroba nie jest karą za cokolwiek co mogło zrobić. Chore dziecko powinno być traktowane w ten sam sposób co zdrowi rówieśnicy, tak aby nie rosło z poczuciem „inności” i wyobcowania. Dziecko powinno bawić się i ćwiczyć z rówieśnikami tyle ile tylko się da, tak aby nawiązywało więzi z innymi dziećmi. Oczywiście równocześnie należy przestrzegać zaleceń lekarza i fizjoterapeuty. Powiadom szkołę i nauczycieli o chorobie dziecka, tak aby uniknąć niepotrzebnych nieporozumień (np. spóźnianie się na lekcje spowodowane problemami z przemieszczaniem się z klasy do klasy) i ułatwić dziecku przyswajanie wiedzy. Jeśli okaże się to niezbędne, zorganizuj dziecku nauczanie indywidualne. Dobrze jeśli nie będzie ono obejmowało wszystkich przedmiotów, tak aby dziecko mogło uczyć się również z rówieśnikami. Pamiętaj również o sobie. Wychowywanie dziecka chorego na MIZS może nie być łatwe. Istnieją liczne fundacje zrzeszające rodziców dzieci chorych na MIZS. Warto dołączyć do takiej grupy wsparcia i skorzystać z jej wspólnego doświadczenia. Kiedy dzieci chore na MIZS osiągną odpowiedni wiek (wczesnoszkolny), warto by odpowiednio przeszkoleni specjaliści nauczyli je jak mogą same radzić sobie z niektórymi problemami związanymi z chorobą: Regularne ćwiczenia – wspomagają rozwój siły mięśniowej i utrzymują odpowiednią ruchomość w stawach. Najlepszym wyborem jest zapisanie dziecka na zajęcia na basenie. Zdrowe odżywianie – dieta dziecka chorego na MIZS musi być dostosowana zarówno do przyjmowanych przez nie leków, jak i potrzeb rosnącego organizmu. Należy pamiętać o odpowiedniej podaży wapnia i witaminy D, tak aby dbać o właściwy rozwój kośćca. Stosowanie zimnych i/lub ciepłych okładów – trzeba wytłumaczyć dziecku, że dobrym sposobem na walkę z poranną sztywnością stawów są zimne bądź ciepłe okłady. Ciepła kąpiel lub natrysk również działają bardzo dobrze i są zazwyczaj lepiej przyjmowane przez dzieci niż zabiegi z użyciem zimna. Jeśli dziecko jest za małe by móc stosować się do powyższych wskazówek, wtedy to rodzice powinni nauczyć się odpowiednich metod leczenia domowego, tak aby odpowiednio uzupełniać leczenie przepisane przez lekarza. Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów - najczęściej zadawane pytania Czym jest MIZS? Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów - MIZS jest terminem używanym do określenia grupy chorób wywołujących przewlekłe zapalenie stawów (trwające minimum 6 tygodni) u dzieci do 16. roku życia. Czy młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów to to samo co młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów? Obecnie nie używa się już określeń młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów oraz młodzieńcze przewlekłe zapalenie stawów. MIZS łączy te dwie nazwy i równocześnie podkreśla nieznane podłoże choroby. Jakie są objawy MIZS? Najczęściej występującymi objawami MIZS są przede wszystkim ból stawów – należy pamiętać, że dziecko nie zawsze powie, że je cokolwiek boli. Dlatego tak ważna jest obserwacja pociechy. Ból stawu może manifestować się np. utykaniem lub niechęcią do poruszania kończyną. Drugi najczęstszy objaw to obrzęk stawu – może, ale nie musi być symetryczny (obejmujący np. oba stawy kolanowe), a także sztywność w stawie – szczególnie widoczna po wstaniu rano lub po drzemce w ciągu dnia. Ruchy dziecka mogą wydawać się niezdarne. Jakie grupy leków stosowane są w terapii MIZS? Leki stosowane w terapii MIZS to: NLPZ – np. ibuprofen, naproksen, indometacyna, meloksykam; glikokortykosteroidy – np. prednizon; leki modyfikujące przebieg choroby (LMPCh) – np. metotreksat, sulfasalazyna, leflunomid. blokery TNF-alfa – np. etanercept, infliksimab. Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie!Gniadek E., Postępski J.: Zastosowanie hormonu wzrostu w leczeniu zaburzeń wzrastania u dzieci chorych na młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów. „Reumatologia”, 2010, 48 (2), 112-120. 30.Odpowiedziała prof. dr hab. n. med. Elżbieta Smolewska Klinika Kardiologii i Reumatologii Dziecięcej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi Skróty: GKS – glikokortykosteroidy, MIZS – młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów, NLPZ – niesteroidowe leki przeciwzapalne, OB – odczyn opadania krwinek czerwonych, – podskórnie Zgodnie z aktualnymi zaleceniami po jak najwcześniejszym rozpoznaniu młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów (MIZS) należy rozpocząć odpowiednie leczenie dostosowane do aktywności choroby i uwzględniające tzw. czynniki złego rokowania. Należą do nich: płeć żeńska początek choroby we wczesnym dzieciństwie CHAQ (Child Health Assessment Questionnaire) >0,75 na początku choroby symetryczne i aktywne zapalenie stawów przyspieszony OB obecność czynnika reumatoidalnego (RF) obecność przeciwciał przeciwko cyklicznemu cytrulinowanemu peptydowi (anty-CCP) obecność antygenu HLA-B27. Głównym celem leczenia jest wywołanie remisji choroby. Aby to osiągnąć, należy podać: NLPZ (p. tab.) GKS dostawowo, doustnie ( lub dożylnie ( [dawki i długość leczenia ustala reumatolog indywidualnie dla każdego pacjenta]) leki modyfikujące przebieg choroby: – lekiem pierwszego wyboru jest metotreksat (10–20 mg/m2 pow. ciała, maks. 30 mg/dawkę raz/tydz. lub podskórnie [ podawany łącznie z kwasem foliowym – inne leki to: sulfasalazyna (20–50 mg/kg mc./24 h), cyklosporyna A (2–5 mg/kg mc./24 h), hydroksychlorochina (4–6 mg/kg mc./24 h) – leki biologiczne: etanercept ( raz/tydz.), adalimumab ( raz/2 tyg.), tocilizumab ( raz/2 tyg. w postaci układowej, raz/mies. w postaci wielostawowej). Leki te są bezpłatne dla pacjentów, którzy nie odpowiadają na leczenie standardowe i spełniają kryteria włączenia do programu lekowego (program leczenia reumatoidalnego zapalenia stawów i młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów o przebiegu agresywnym Kwalifikację do programu przeprowadza reumatolog opiekujący się pacjentem. Tabela. Rodzaj i dawkowanie NLPZ w leczeniu MIZS Nazwa leku Wiek dziecka Dawka ibuprofen od 1. rż. 30–40 mg/kg mc./24 h w 3–4 dawkach naproksen od 5. rż. 10–30 mg/kg mc./24 h w 2 dawkach diklofenak od 12. rż. 1–3 mg/kg mc./24 h w 2–3 dawkach W celu utrzymania remisji konieczna może być modyfikacja leczenia w zależności od aktywności choroby. Istotnym elementem leczenia jest rehabilitacja dostosowana do potrzeb pacjenta, a także opieka psychologiczna. Nie ma szczególnych zaleceń dietetycznych dla dzieci z MIZS, poza obowiązującymi dla całej populacji. Piśmiennictwo: 1. Smolewska E., Żuber Z.: Aktualne cele, możliwości i perspektywy leczenia młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów w Polsce i na świecie. Forum Reumatologiczne, 2016; 2: 14–20 2. Opoka-Winiarska V., Żuber Z., Smolewska E.: Diagnostyka i leczenie młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów – praktyczne wskazówki dla pediatry. Pediatr. Dypl., 2017; 3: 6–18 3. Smolewska E.: Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów – obraz kliniczny, diagnostyka i leczenie. Stand. Med. Pediatr., 2018; 15: 251–258 4. Giancane G., Alongi A., Ravelli A.: Update on the pathogenesis and treatment of juvenile idiopathic arthritis. Curr. Opin. Rheumatol., 2017; 29: 523–529
Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów w skrócie określane jako MIZS to każde zapalenie stawów występujące u dzieci i młodzieży przed 16 rokiem życia i utrzymujące się przez okres minimum 6 tygodni. Choroba objawia się jak nazwa wskazuje zapaleniem jednego lub kilku stawów, któremu towarzyszy ból, obrzęk oraz ograniczenie
Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów jest schorzeniem tkanki łącznej, które występuje u dzieci, należy do najczęstszych schorzeń z grupy zapalnych i reumatycznych, dotyczy wszystkich osób, niezależnie od rasy i szerokości geograficznej. Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów nieznacznie przeważa u dziewczynek. Wyróżnia się kilka postaci schorzenia: o początku uogólnionym, z zajęciem niewielu stawów (przetrwałe lub rozszerzające), wielostawowe (seronegatywne lub seropozytywne), łuszczycowe zapalenie stawów oraz przebiegające z zapaleniem przyczepów ścięgnistych. Również istnieją tzw. inne postaci młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów, które nie spełniają kryteriów rozpoznania powyższych typów lub posiadają cechy więcej niż jednego rozpoznania. Określenie, jaki charakter ma początek schorzenia jest istotne w ustaleniu postaci choroby oraz ma wpływ na dalszy jej przebieg i młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów o początku uogólnionym przebiega z charakterystycznymi zmianami rozwijającymi się w obrębie narządów. U pacjentów obserwuje się objawy zapalenia osierdzia, mięśnia sercowego i wsierdzia, u części chorych już w początkowym etapie schorzenia. Często jedynie badania dodatkowe umożliwiają stwierdzenie obecności tych zmian. Chorzy na młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów zgłaszają bóle w klatce piersiowej i duszność. Wtórnie może dochodzić do rozwoju zniekształceń i wad zastawkowych serca. W niektórych przypadkach na początku, bądź w trakcie progresji zmian, obserwuje się śródmiąższowe zapalenie płuc lub wysiękowe zapalenie opłucnej. Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów w obrębie układu oddechowego charakteryzuje występowanie kaszlu, stanów podgorączkowych, dolegliwości bólowych obecnych podczas oddychania. Ponadto widoczne są zmiany w przewodzie pokarmowym, zwłaszcza w badaniach dodatkowych, które mogę być przyczyną zespołu złego wchłaniania. Niebezpieczną manifestacją choroby jest skrobiawica, które objawiać się może nieprawidłowym funkcjonowaniem nerek, nadnerczy i układu pokarmowego. W młodzieńczym idiopatycznym zapaleniu stawów skąpostawowych nieobecne są objawy uogólnionego procesu chorobowego. Ten typ schorzenia może mieć charakter przetrwały (nie dochodzi do zajęcia większej ilości stawów w przebiegu choroby, w porównaniu z jej początkiem) lub rozszerzający (kiedy proces chorobowy postępuje zajmując kolejne stawy). Częściej u dziewczynek, zwłaszcza poniżej 6. roku życia, zapalenie dotyczy przeważnie jednego stawu (np. kolanowego, łokciowego), z którym niekiedy współistnieją objawy zapalenia błony naczyniowej gałki ocznej. W następstwie może dochodzić do trwałego kalectwa z powodu zmian w narządzie wzroku lub rozwinąć się mogą lokalne zmiany rozwojowe (np. wydłużenie lub skrócenie zajętej procesem chorobowym kończyny). U dzieci starszych, po 8. roku życia (zwłaszcza u chłopców), niesymetrycznie zajęte bywają stawy kończyn dolnych, niekiedy obserwuje się zapalenie tęczówki, z biegiem lat choroba przekształcić się może w schorzenie z grupy spondyloartropatii. Niekiedy skąpostawowa postać młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów przebiegać może z zapaleniem paliczków i niesymetrycznym zajęciem stawów kończyn górnych i dolnych, a w przyszłości rozwija się czasem łuszczyca. Młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów z zapaleniem przyczepów ścięgien przebiega od początku z zajęciem stawów i przyczepów ścięgnistych. Dodatkowo mogą występować dolegliwości bólowe ze strony stawów krzyżowo-biodrowych lub kręgosłupa. Nieraz obserwuje się zapalenie błony naczyniowej oka. Taki przebieg choroby obserwowany jest przede wszystkim u chłopców, którzy ukończyli 8. rok życia. W młodzieńczym idiopatycznym zapaleniu stawów o początku wielostawowym, pojawiają się liczne zmiany zapalne przebiegające z obrzękiem, uciepleniem, ograniczeniem ruchomości oraz bólem obserwowanym podczas wykonywania zarówno ruchów czynnych, jak i biernych, w wielu stawach zajętych procesem chorobowym. Wtórnie może rozwinąć się skrobiawica, w tej postaci istnieje zwiększone ryzyko powstania trwałego kalectwa. Chociaż w początkowym okresie nie stwierdza się objawów uogólnionego procesu chorobowego, to wraz z postępem choroby dojść może do zapalenia osierdzia i pogorszenia funkcji układu oddechowego. Ponadto mogą wystąpić zaburzenia ze strony układu młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów Dotychczas nie poznano leczenia, które mogłoby przyczynowo zwalczać objawy młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów. Głównymi celami postępowania terapeutycznego są: uśmierzenie dolegliwości bólowych z zachowaniem prawidłowej funkcji układu ruchu, leczenie objawów świadczących o uogólnieniu procesu chorobowego i dążenie do prawidłowego rozwoju fizycznego dzieci. W tym celu stosuje się leki modyfikujące przebieg choroby, cytostatyki, leki o właściwościach biologicznych i glikokortykosteroidy. Ponadto ważna jest rehabilitacja pacjentów, poprawiająca ogólną sprawność fizyczną. Niekiedy konieczne bywa leczenie Kłos Bibliografia "Pediatria", red. nauk. Krystyna Kubicka, Wanda Kawalec, wyd. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa Copyright © 2007-2016 Wszelkie Prawa Zastrzeżone. Serwis ma charakter wyłącznie informacyjny. Decyzje o leczeniu muszą być podejmowane w porozumieniu z lekarzem.
.